σκαιοβούλως

Μ

επίρρ. (τροπ.) με κακή σκέψη.

[ΕΤΥΜΟΛ. < σκαιός + -βούλως (< βουλή), μέσω ενός αμάρτυρου επιθ. *σκαιόβουλος (πρβλ. κακο-βούλως)].